ولی غزنویان تنهایی

این سیاهی تن مهتابو سوزونده
در تن من بی هیچ رودی نمونده
این زمستون که بهارو دربه در کرد
منو به کوچه ی تنهایی و تنهایی رسونده

صبح تا شب این چشم من
از فکر تو خواب نداره
قلبی که به باد دادی
از عشقتو بی قراره

تنهاتر
مجنون تر
شدم من دوباره
موندم من
رفتی تو
دل من آروم نداره
صبح تا شب این چشم من...