نوید جواهری تنهایی

ساده گذشتی از من ببین،این رسمش نبود
دلی که خیلی میخواستیش ببین،این رسمش نبود
که تو اوج نور یهو تاریکشه راهم
بعد اون حتی نشد یه بارم
فکرکنم برام مثل قبل بشی
خیلی زود فهمیدم چقدر بی ارزشی
هرچی میگم مال همون وقتیه که گذاشتی رفتی از پیش من
فکر میکردم بی تو نمیشه
ولی کوبیدمو ساختم من از ریشمم
الان اصلا پشیمون نیستم
خوشحالم ک دیگه اون نیستم
که بخواد یه لحظه به تو فک کنه
روزای عمرشو حیفو میل کنه

فک نمیکردم یه روز
جامون باهم عوض بشه که
اون همه علاقه بیاد تهش بشه صفر
دیگه نمی‌خوام بهم دستت برسه
همش میخوان جاتو بگیرن ولی من دیگه به هیچکس آتو نمیدم
همه حرفا لبو دهنن مثلا میخوان مصنوعی واست بمیرن

منو سپردی به تنهایی
تو کجایی الان یا چند تایی
هنوز یادت میوفتم منم هرزگاهی
دوروبرم ازت میپرسن و منم سرپایین
آخه چجوری بگم در حد این حرفایی
آخه چجوری بگم از همه ی اون روزایی
ک زندگیمو دادم پات لبخند دادم جا اشکات
احمق شدم با حرفات
به یاده همه اون سلفیا
قفلم هنو رو عکسات
ولی قدر ندونستی کارتو کردی
پس منم میرم پی نفر بعدی
تجربه شدی واسه چوبتو خوردم
دیگه دم به تله نمیدم اصلا،عمرا