مهدی شاهمرادی کافه بی تو

یه میز و یه قهوه،دوتا صندلی
قناری رو هم‌ تو قفس می‌کشم
تو نیستی...منم از تو این نقاشی
دارم رنگ احساسو پس می‌کشم

یکی مثل من اینجا بوده،که نیست!
یکی دستای گرمتو می گرفت
دارم میرم‌از سردی لحظه هات
بغل کن خودت رو حالا سفت سفت
نمی‌بینمت توی این کادر گنگ
حالا این منم با یه درد بزرگ!
تو رفتی و رفتی با پای خودت
به آرومی و ساده تو چنگ گرگ!

زمستونه تو برگای دفترم
زمین خیسه انگاری بارون میاد
هوای تو رو داره چشمای من
داره بی هوا از چشام خون میاد

چشامو می‌بندم از اینجا به بعد
دارم با خیالت قدم می‌زنم
من و تو، توبارون، تو اون کوچه ها...
اینا رو تو فکرم رقم می‌زنم!

یه میز و یه قهوه، دو تا صندلی
هنوزم هواتو نفس می‌کشم
حقیقت همینه...تو رفتی و من
از این زندگی پامو پس میکشم