مسیح خسروی حبس

چه بد موقع کردم هواتو
چقدر کم میارم صداتو
بخوامم نمیشه، نمیتونم آخه
کسی رو بیارم به جا تو
چه دلتنگ حال چشاتم
چه محتاج اون خنده هاتم
هنوز عطرتو میزنم رو لباسم؛
که انگار هنوزم باهاتم
به رومم نمیارم این بغضِ دیوونه رو
اشک نمیریزم اینجا
گرفته سیاهی شب و روزِ این خونه رو
بی تو میمیرم اینجا
نمیگم که برگرد میدونم که دردم
با برگشتنت خوب نمیشه
کمه از تو سهمم نمکگیره زخمم
به این زودی آروم نمیشه
از این دردِ مزمن کلافم شدیدا
هزارساله که حبس واسم بریدن
من اونم که بی تو نفس کم میاره
ولی آدما گریه هاشو ندیدن
به رومم نمیارم این بغضِ دیوونه رو
اشک نمیریزم اینجا
گرفته سیاهی شب و روزِ این خونه رو
بی تو میمیرم اینجا
نمیگم که برگرد میدونم که دردم
با برگشتنت خوب نمیشه
کمه از تو سهمم نمکگیره زخمم
به این زودی آروم نمیشه