مجتبی قریشی هیچ

همه پنجره هارا بستم
نفسی تازه به جانم بدهید
حبس در خانه متروکه خود
خلوتی خسته نیازم بروید
از نسیم نفس عشق به تنگ آمده ام
بگذارید به دستان خودم جان بدهم
خبری شوم دمادم دَرِ گوش من است
بروید تا که در این خانه به خود وا بدهم
تکیه بر عشق زدم پشت مرا خالی کرد
با زمین خوردن من عشق عجب حالی کرد!
پافشاریِ تو و دام غرور تو چه کرد؟!
تا اَبَد دور حریم دل من باش و بگرد
من اگر ما نشدم تو به منت نازیدی
لحظه ی دور شدنت بر من و دل خندیدی
تَه این راه برای تو به برگشت نرسد
خوب شد خوب شد از او چُنین رنجیدی
تو مرا سخره گرفتی در آخر چه شد؟؟
آن مدار لب تو جام شراب که شد؟
من اگر هیچ کسی دور و برم نیست به درک
به من و زندگی من مکش هی تو سرک
رد ناخن زدنم بر تن دیوار ببین
لحظه ای بیش کنار من دیوانه بشین
تا بگویم، از عشقی، که به غربت بردی
جام زهر را تو چگونه به سرعت خوردی؟
جام او جاام بلا بود نه جام مستی!
گفته بودی تا دَم مرگ کنارم هستی
چه شد ای یاار چه شد من چه کنم با غم تو؟
عاشقی هیچ بزرگیست میان من و تو..