فرشاد میرزایی حیف 2

هواستو بده بمن
داری به کی فکر میکنی
یه آدم عادی شدی
حق دادم بهت بیخودی
تو واسه من نمیری خب
عشقتو میخوام چیکار
مگه من نمیمردم واسه ی تو روزی صدهزاربار
یجوری میرفتی ک من هرروز دنبالت نگردم
یشهرو کور کنم غیرتیم پشتت نگن حرف
بسرم میزنه غیدتو بزنمو مثل بچه هاکنم قهر

حیف روزای آخره ک تو فکرتم
حیف نشد حرفامو بهت بگم
حیف اومدی و شدی همه ی زندگیم
حیف نمیبینمت دیگه عشق من

عادت کردم اشتباه ازما
من تورو باور کردم
یجور نشونت میدادم بهمه
حسادت میکردن

هروز
قفله آینه مشت تو دیوار فحش بتو لعنت ب سیگار

رفت اون

منو ارزون خودشم هرجا ک پسر بود
عاشق جمع بود
نرفتن از پیشت جایی بفهمی تنهایی ی قربته

خدانکنه عادت بشه تنهاییت جرعت هی

فک میکنی دوری و مغزه من رندس با شهرتت
تجربه کردم تورو منو شکستی دادی قدرت هی