زانکو سکوت

سُکوت
تُو نَهی حالِ مه گفتَن
خُونه لبریز اَ سکوتن
بِی مِه احساسِ غریبی
اَگه پاییز روبه روتِن ...

شُونه ای که لابه لاشِن
چن تا کال از مودُونِ تُو
آینه ای که هر رو با هم
تویِ قابی مادی بِی خُو ...

یه پلاک نُقرَه ای که
بودِن اسمِ تُو رو اُو حَک
عکسی با دوستُون و فامیل
که میُون هَمَه ای تَک ...

خیلی چیزو هَنو هستن
ای فقط تنها یه چشمَن #
با تُو حالُوم روبراهَه
تو نِهِی حالِ مه گفتن #

اُمنهَستَه انتظاری
که بَشُوم مه تَک و تَنها
تو که رفتی کُلِ مَحلَه
مِه با غارُوم رو سَرُم اُمنا...

تُو بِگَه بی تُو چِطوکا
سَر کُنُم مه روزگارُم
مِ چِطو شو بُبَنُوم چِش
یا که روزُو بَشُوم آرُوم...

خیلی چیزُو هَنو هَستن
ای فقط تنها یه چشمَن #
با تُو حالُوم روبراهَه
تو نِهِی حال مه گفتن#