روزبه نعمت الهی شمس منو خدای من

چشمامو رو حرف همه میبندم خرابه حالم بیخودی میخندم
نگاه بکن به این دل دیوونم حالا هی بی محلی کن ولی میمونم
نداره قلبم راه برگشتی مسیر و اومدم تو برگشتی
نذاشتی تو برام پر و بالی ولی بازم دلم خوشه تو خوشحالی
پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
‎پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
فاش بگویم این سخن
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎از تو ب حق رسیده ام
ای حق حق گزار من
‎شکرِ تو را ستاده ام
شمس من و خدای من
‎شکرِ تو را ستاده ام
شمس من و خدای من
شمس من و خدای من
شمس من و خدای من
شمس من و خدای من
‎مات شدم ز عشق تو
زانکه شَهِ دو عالمی
‎ تا تو مرا نظر کنی
شمسِ من و خدایِ من
‎ شمسِ من و خدایِ من
‎ محو شدم به پیشِ تو
تا که اثر نماندم
‎ شرط ادب چنین بود
شمسِ من و خدایِ من
‎ شمسِ من و خدایِ من
‎پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
‎پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
فاش بگویم این سخن
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎کعبه یِ من کن عشق تو
‎دوزخ من بهشت تو
‎مونس روزگارِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎برق اگر هزار بار
چرخ زند به شرق و غرب
‎از تو نشان کِی آورد
شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
‎پیرِ من و مرادِ من
‎دردِ من و دوایِ من
فاش بگویم این سخن
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من
‎شمسِ من و خدایِ من