داوود کیا قاسمی شیدا

اِسا شیدا بَهیمه
دِرِس رِسوا بَهیمه
اِسا رِسوای اتّا
بِلِن‌بالا بهیمه

اِسا مِه سوری‌ سوری!
مه جا ته نکِن دوری
اسا اِمّه تِه دِمّال
هر جا پَر بَیری بُوری

ته مِه قدیمی یاری
بِلنِّ سورِ داری
زمسّون خو نَشونی
بِهار پِشتِ بهاری

تِه واری بومه تِه ور
بِهاری بومه ته ور
ته مِه آدینویی، من
دیاری بومه ته ور

اسا شیدا بهیمه
دِرِس رِسوا بهیمه
اِسا یار بلن‌بالا!
تِه مِفتِلا بهیمه

اسا اَی خَنده هاکِن
مِره شرمنده هاکِن
اسا مه دل بَمرده
وِره اَی زِنده هاکِن


هرازِ اوی جا من
ته وِسّه وِضو گیرمه
ته مِه قبلویی و من
تِه ور رو کِمّه میرمه

دِماونّه کوهِ سر
ته وِسّه کَشِمه پَر
هارش تا کِجه شومه
بیارم تِره شِه ور!

اسا شیدا بهیمه
دِرِس رِسوا بهیمه
اِسا یار بلن‌بالا!
تِه مِفتِلا بهیمه

برو تا هیا بَوویم
دِ تا چِلچلا بَوویم
بال‌به‌بال بوریم هوا
اون بالا اتّا بوویم
دِواره اتّا بَوویم...


برگردان پارسی:

حالا شیدا شده‌ام
یکسره رسوا شده‌ام
حالا رسوای یک
بلندبالا شده‌ام

حالا ای سرو بلندم!
بی‌سبب از من دوری نکن
حالا به دنبالت می‌آیم،
به هر طرف که بی‌خبر بروی

تو یار قدیمی منی
مثل سروی بلندبالایی؛
زمستان‌ها به خواب نمی‌روی
که بهار از پیِ بهاری

من پیش تو چون تو می‌شوم؛
پیش تو چون بهار می‌شوم
تو آیینه‌ی منی و من
تنها در تو پدیدار می‌شوم

حالا شیدا شده‌ام
یکسره رسوا شده‌ام
حالا ای یار بلندبالا!
به تو مبتلا شده‌ام

حالا باز به رویم بخند
و مرا شرمنده‌ کن
حالا دلم مرده است
دوباره این دل را زنده‌ کن


با آب رود هراز
به نیت تو وضو می‌سازم
تو قبله‌ی منی و من
رو به‌سوی تو جان می‌بازم

تا سرِ کوه دماوند
به هوای تو پر می‌گیرم
بنگر که تا کجا می‌روم
تا تو را در کنار‌ بگیرم

حالا شیدا شده‌ام
یکسره رسوا شده‌ام
حالا ای یار بلندبالا!
به تو مبتلا شده‌ام

بیا همراهِ هم شویم
مثل دو پرستو‌ی رها
بال‌ در بال به آسمان برویم
آن بالا یکی شویم
دوباره یکی شویم...