حمید کمالی صحرای محشرم

جانا حسین(م) ، بی کسم ، غم هم صدا نمی‌کند
گر غم، دلم رها کند، دل، غم، رها نمی‌کند
باغ دلم ترانه شد، غم شعر عاشقانه شد
این روزگار لعنتی ،به خود وفا نمی کن
جانا کویری تشنه ام ،ارباب من روحی فداک
کسی گذر از این ره بی‌ردپا نمی‌کند
صحرای محشرم تویی ،امید وباورم تویی
چشم دلم چه گریه‌ها که در خفا نمی‌کند
ماه محرم آمد و صدها گریبان چاک شد
درد نهفته‌ی مرا گریه دوا نمی‌کند
عباس بر کامم نشان؛ آبی که سیرابم کند
کس جامه‌ای به غیر غم، بر تن ما نمی‌کند
زینب صبور کربلا ،در شب زخمی بلا
ببوس گردن حسین ،که اشقیا نمی کند
دریا گریبان چاک کن ؛چشمان عاشق خاک کن
در خاک و خون غلطیده را کسی جفا نمی کند
جز این منه بدون من، بی‌کفنه برهنه‌تن
در این غبار بی کسی ،خداخدا نمی‌کند