حبیب نوری پدر

قد یه سیاره دوری از من اما/هرجای این خونه میرم بوتو میده تو که رفتی تکیه گاهم رفت بابا/پسرت سنگین ترین داغشو دیده کاش بدونی که چقدر داغون میشم/وقتی میبینم رو عکست یه ربانه همه میگن خاک سرده میره یادم/نه نمیشه واسه من دور از توانه کاشکی میشد یه دفه ببینمت باز/تورو با عمق وجود بغل بگیرم آرزومه اسممو صدا کنی من/بغلت کنم همون لحظه بمیرم تو کوه بودی پشت من میلرزه پاهام دنیای من بودی الان آواره دنیام این قلب بیمارم الان راهی نداره دنیا الان هرروز رو سرم بدجور هواره‬